به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم ؛ باید اعتراف كنیم كه سه سلاح اصلی ما در برابر سرطان، بیرحمانه و ظالمانه است. توده سرطانی را با برش خارج میكنیم، یا آن را با اشعه رادیواكتیو میسوزانیم، یا از داروهایی استفاده میكنیم كه همه سلولهایی را كه سریع تقسیم میشوند از بین میبرند. همه این روشهای درمانی موثر است اما موجب آسیب سایر نواحی نیز میشود.
دانشمندان در تلاشند راههایی برای درمان سرطان پیدا كنند تا از تخریب كمتری برای سلولهای سالم برخوردار بوده و در عین حال تاثیر بهتری داشته باشند.
امروز تشخیص بموقع برخی سرطانها باعث حفظ حیات فرد میشود. به عنوان مثال در چند دهه اخیر میزان درمان سرطان بیضه به بالای 90 درصد رسیده است اما هنوز هم وقتی نوبت به سرطانهایی مانند ریه، معده یا لوزالمعده میرسد با بهبودی ضعیفی مواجه هستیم بنابراین امید ما برای میزان بالاتری از بهبودی در گرو روشهای جدیدتر است كه در ادامه از آنها صحبت به میان خواهیم آورد.
این روشهای درمانی هنوز مراحل آزمایشگاهی را طی میكنند و سالهای زیادی با استفاده آنها در كلینیك فاصله داریم. اما اگر هریك از آنها بتواند از آزمایش سربلند بیرون بیاید، بزرگترین پیشرفت ما در درمان سرطان بعد از شیمیدرمانی خواهد بود.
مداخله در RNA
RNA تركیبی است كه در ساخت پروتئینهای سلولی نقش دارد. مداخله در RNA كه در دهه 90 كشف شد، یك مكانیسم طبیعی برای كنترل سلول است كه میتوانیم از آن به نفع خودمان استفاده كنیم. مداخله در RNA به ما اجازه میدهد موقتا برخی از ژنها را فعال یا غیرفعال كنیم.
در این تكنیك رشتههای كوتاهی از RNA ساخته میشود كه میتواند ژنهای خاصی را غیرفعال كند. اما سلولها رشتههای كوچك RNA را مشابه ویروس میبینند و آنها را منهدم میكنند بنابراین رساندن این RNAها به مقصد مورد نظر دشوار مینماید.
به همین سبب از حقههای مختلفی برای فائقآمدن بر این مشكل استفاده میشود. یكی از آنها مخفیكردن RNA در داخل ذرات چربی است.
یكی از این داروها به نام ALN-VSP كه روی سرطان كبد در حال آزمایش است، توانسته از 37 نفر تحت درمان در هفت نفر موجب توقف رشد توده سرطانی شود. دانشمندان امیدوارند تا ده سال آینده، اولین دارو بر پایه RNA را وارد بازار كنند.
ذرات كوچك در برابر تودههای بزرگ
شاید این بار برای حل مشكلات بزرگ مجبور شویم از ذرات كوچك كمك بگیریم. با اینكه نانوذرهها به خودی خود باعث نابودی سلولهای سرطانی نمیشوند، اما میتوانند توانایی داروهای شیمیدرمانی موجود را تقویت كنند.
اشكال شیمیدرمانی این است كه سلولهایی را كه تقسیم سریع دارند، چه سرطانی و چه غیرسرطانی، از بین میبرد.
به همین سبب میزان مصرف آن باتوجه به سمیبودنش برای معده، پوست و سیستم ایمنی محدود است. ارتباط شیمیدرمانی با نانوذرهها به دارو اجازه میدهد به صورت اختصاصی سلولهای سرطانی را هدف قرار دهد.
بنابراین مقادیر بیشتری از دارو قابل تجویز خواهد بود. علت این است كه نانوذرهها تمایل دارند در تودههای سرطانی تجمع پیدا كنند.
دوستی با باكتری
دشمن دشمن من، دوست من است! باكتریهای عفونی چیزی نیستند كه بخواهیم وارد بدنمان شوند، اما اگر بتوانیم آنها را مجبور به حمله به سلولهای سرطانی كنیم، میتوانیم به چشم متحدان استراتژیك به آنها نگاه كنیم.
دانشمندان در تلاشند راههایی برای درمان سرطان پیدا كنند تا از تخریب كمتری برای سلولهای سالم برخوردار بوده و در عین حال تاثیر بهتری داشته باشند
بسیاری از گونههای باكتری همانند سالمونلا و ایكلای تمایل دارند در تودههای سرطانی مستقر شوند.
در آنجا آنها دور از چشم سیستم ایمنی در محیط كماكسیژن مركز توده مخفی میشوند.
به این ترتیب میتوانیم از طریق مهندسی ژنتیك، باكتریها را به آزادسازی سموم مجبور كنیم.
استفاده از باكتریها چند مزیت دارد. تولید انبوه و ایجاد تغییر در آنها آسانتر از ویروسهاست.
ویروسدرمانی
كار ویروس به طور طبیعی از بینبردن سلولهای سالم است. چرخه زندگی ویروس به شرح زیر است: ابتدا آلودگی سلول و سپس مجبوركردن آن به تولید ویروسهای بیشتر تا وقتی سلول از بین برود. این ویروسهای جدید به نوبه خود سلولهای دیگر را آلوده میكنند و داستان ادامه مییابد.
نظریه استفاده از این نیروی نابودكننده در برابر سلولهای سرطانی در دهه 50 شكل گرفت. محققان تلاش میكنند از ویروسهایی كه ژن آنها دستكاری شده است، برای آلودهكردن سلولهای سرطانی استفاده شود. حداقل ده گروه مختلف از ویروسها تحت آزمایش برای ویروسدرمانی قرار دارند.
بهترین نتیجه تاكنون مربوط به استفاده از ویروس هرپس برای درمان ملانوم پوستی بوده است كه در آن هشت نفر از 50 نفر درمان شدهاند.
واكسن علیه سرطان
از میان تمام درمانهای جدید سرطان، بزرگترین آنها نظریه استفاده از سیستم ایمنی بدن برای پیدا و نابود كردن سلولهای سرطانی در هر جایی از بدن است.
سیستم ایمنی بدن به طور طبیعی از بدن در برابر سلولهای سرطانی محافظت میكند. وقتی ما یك توده سرطانی را كشف میكنیم، نشاندهنده آن است كه سیستم ایمنی موفق نشده جلوی آن را بگیرد.
از چند دهه گذشته، واكنشهای ضدسرطان مختلفی ساخته و روی حیوانات و انسانها آزمایش شده كه تاكنون همه آنها با شكست مواجه شده است. یكی از علل شكست این است كه تودههای سرطانی پیامهایی از خود صادر میكنند كه به سلولهای ایمنی دستور عقبنشینی میدهد.
علاوه بر آن، سیستم ایمنی فرد مبتلا به سرطان به علت شیمیدرمانی و پرتودرمانی تضعیف شده است. با توجه به طولانیشدن تلاشها برای ساخت واكسن سرطان توجهها به روش دیگری جلب شده است كه در آن، سلولهای ایمنی از فرد مبتلا به سرطان برداشته میشود، تغییراتی در آنها صورت میگیرد و دوباره به بدن فرد بازگردانده میشود. این تكنیك برای اولین بار در سال 2010 برای سرطان پروستات پیشرفته مورد استفاده قرار گرفت و با هزینه 100 هزار دلاری توانست چهار ماه به عمر بیماران بیفزاید.
دانشمندان همچنان در تلاشند راههای موثرتری برای تقویت سیستم ایمنی بیابند تا بتوانند بدن را در مقابل سلولهای سرطانی بیمه كنند. با توجه به پیشرفتهای به دست آمده، بعید نیست دیگر در آینده به سرطان به عنوان یك بیماری خطرناك نگاه نشود.
نظر شما